Podstawowym celem osteopatii jest diagnostyka pierwotnej przyczyny dolegliwości pacjenta oraz ukierunkowana terapia, która poprzez zastosowanie odpowiednich metod terapeutycznych pozwala na przywrócenie homeostazy całego organizmu i unormowanie jego pracy.
Osteopatii nie da się podzielić na kawałki. Żeby jednak lepiej wytłumaczyć ją prostym językiem można by ją podzielić na trzy działy:
osteopatia parietalna- obejmuje aparat ruchu człowieka: kości, mięśnie, stawy, ścięgna i powięzie. To ta część, którą najbardziej można by porównać do działania fizjoterapeutycznego.
osteopatia czaszkowo- krzyżowa- oddziaływuje na struktury czaszki oraz system opon, które są bezpośrednim połączeniem czaszki i kości krzyżowej oraz wpływa na prawidłowe funkcjonowanie płynu mózgowo-rdzeniowego. Jest działem o charakterze mocno neurologicznym.
Osteopatia wisceralna- obejmuje narządy wewnętrzne człowieka takie, jak żołądek, jelita, wątroba, śledziona, nerki, pęcherz, płuca, serce itd. wraz z przypisanymi do nich naczyniami krwionośnymi i limfatycznymi oraz nerwami i tkanką łączną. Terapii poddaje się ruchliwość narządów ich własną rytmiczną ruchomość oraz połączenia więzadłowe i powięziowe.
Wszystkie działy wzajemnie się uzupełniają i nie można w pracy osteopatycznej używać tylko jednego z nich. Sposoby oddziaływania terapeutycznego są natomiast bardzo różnorodne.
Techniki osteopatyczne to m.in.:
-
GOT (General Osteopathic Treatment)-
czyli ogólna terapia osteopatyczna
-
techniki powięziowe- odkręcanie powięziowe
-
MET- techniki energetyzacji mięśni
-
terapia czaszkowo- krzyżowa
-
techniki manipulacyjne- HVLA
-
techniki tkanek miękkich
-
osteopatyczny drenaż limfatyczny- techniki pracy z płynami ustrojowymi
-
osteopatia wisceralna (trzewna)
-
inhibicja
-
BLT
-
napięcie-kontrnapięcie- techniki Jonesa
-
artykulacje
